Дека Законот за употреба на јазиците е неопходен и лошо направен, тоа го знаеја сите уште дента кога се усвојуваше. Во некои членови е неспроведлив, во други е недоречен или конфузен. Поминавме низ тие детални расправи уште тогаш.
Некои од слабостите сега ги потврди и Венецијанската комисија. Тогаш и се рече: нека ги каже Венецијанската комисија забелешките, па ќе направиме дополнителни усогласувања според нив. Тоа се вика „нормален демократски процес“, во консултации со сите засегнати политички страни.
И зошто сега повторно драма, со неодмерени изјави и нервозни реакции?
Па, затоа што доаѓаат избори. А во Македонија, традиционално, нема ниту една поубава изборна тема од онаа за давање, земање, остварување, ограничување, освојување, узурпирање, гарантирање, бранење или загрозување на македонско-албанските национални права. Има една цела медиумска галерија „македонисти“ специјализирани за пригодни изборно-референдумски етно-кукумјавки. Кај Албанците, пак, секогаш кога ќе се спомнат националните права во предизборие, Артан Груби веднаш станува за некој степен погорд предводник на „Шверцерите“, а Бујар Османи експресно влегува во интелектуален националистички „овердрајв“… Избори, брате, што да се прави.
…
Колумната на Сашо Орданоски во целост прочитајте ја тука